‘Ja, dat beloof ik’


Afgelopen donderdag heb ik op twitter een heuse belofte gedaan:
JannyAnna ‏@JannyAnna
Mijn #kerstverhaal verstuurd. En hierbij beloof ik aan mijn #manuscript dat ik niet meer zal deelnemen aan #schrijfwedstrijden.
Collapse   Reply  Delete  Favorite
4:11 PM - 29 Nov 12 · Details
Met sommigen van jullie heb ik het hier al uitgebreid over gehad, maar toch moet ik mijn gevoel nog even kwijt. Hierna hou ik erover op.

De belofte
Ik heb dus aan mijn manuscript beloofd dat ik (voorlopig) niet meer meedoe aan schrijfwedstrijden. Dus niet ‘nooit weer’, want dat kan ik niet beloven, maar gewoon ‘voorlopig niet’. 

Wat is er mis gegaan?
Ik heb het even gehad met de schrijfwedstrijden. Het is een constante strijd tussen mijn manuscript en de wedstrijden.
Om het mezelf goed te praten, schrijf ik voor de schrijfwedstrijden vaak fragmenten voor mijn manuscript. Zo ben ik toch bezig met mijn personages en met het verhaal. Een goed compromis, dacht ik al die tijd.

Maar ik merk dat mijn manuscript tekort komt. Ik denk echt wel dagelijks aan mijn verhaallijn en mijn personages, maak af en toe aantekeningen, maar ik leef niet in mijn verhaal. Ik ben afgeleid, kan de focus niet vinden om mijn plot verder uit te denken en natuurlijk ontbreekt het me ook aan tijd.

Wat is dat toch met die schrijfwedstrijden?
Telkens komt er weer een interessante schrijfwedstrijd voorbij. Waarom doe ik toch steeds weer mee? Is het de (wedstrijd)spanning? De drang naar een prijs en dus erkenning van mijn ‘kwaliteiten’? Of vlucht ik simpel, weg van mijn manuscript en mijn wankele plot?

Korte termijn doelen
Het mooie van schrijfwedstrijden is dat je een doel op korte termijn hebt. Een deadline (vaak gehaat) geeft mij een stok achter de deur om te schrijven. Het geeft mij een gevoel dat ik goed bezig ben; dat ik schrijf, dus leef.

Stress
Het schrijven voor schrijfwedstrijden levert ook stress op, meestal is dat gezonde stress. Het op het laatste moment insturen van je verhaal, ik ben een echte deadlinepisser (dank @Ellenschrijft voor je woord), geeft mij vaak al een kick op zich.
Maar momenteel is het juist de stress die me stoort, die me belemmert om te schrijven aan dat wat werkelijk belangrijk is.

Dus vanaf nu laat ik me niet meer afleiden en ga ik volledig voor mijn manuscript!




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen