Culturele Zondag | Stormachtig goede literatuur

‘Lupko Ellen’, is dat een kunstenaar?’ en ‘Wie is Bill Mensema?’, ik kan er niets aan doen dat ik glimlach. Meteen denk ik: wat goed dat er een Culturele Zondag is. Zodat mensen die in de wandelgangen zulke vragen stellen, antwoord krijgen.
Deze Culturele Zondag zal iedereen zich herinneren als een stormachtige, steenkoude dag. Maar gelukkig zijn er boeken en schrijvers.

Bladzijden van Boekenweekproject (foto: Rigt Oostenbrug)
Zoals ik in mijn ‘aankondigingsblog’ al schreef staat deze middag in het teken van bijzondere mannen.
De combinatie Bill Mensema, Cuby (wijlen Harry Muskee) en het Boekenweekproject levert een bijzondere sfeer op, hier vanmiddag in ‘Het Paleis Groningen’.
Ik zie ‘jong en oud’ lopen, met -door verschillende vormgevers ontworpen- bladzijden van het verhaal ‘Cuby’ van Bill Mensema onder hun arm. Ik zie gejaagde blikken, heb ik ze allemaal? Mensen kijken op hun horloge, ben ik nog op tijd voor de laatste pagina’s?

Winderig
Ook zie ik, op het binnenplein, mensen in groepjes gauw even elkaars pagina’s bewonderen. Maar pas op voor die wind, plotseling klinkt er een gil en ik zie iemand achter haar kostbare bladzijde aanrennen. Gelukkig is het plein ommuurd, dus de bladzijde komt niet ver. Een rood hoofd, een diepe zucht en opluchting bij de vrouw in kwestie. Ik voel haar spanning, net als de anderen, is hij onbeschadigd? De mevrouw knikt.

Schrijftips
Even gedag zeggen bij schrijver Lupko Ellen, omringd door fans probeert hij verder te schrijven aan zijn vierde thriller ‘Nachtengel’. Omdat hij, zo aan het eind van de middag, al veel vragen heeft beantwoord, grijp ik mijn kans en begin over mijn eigen thriller ‘Cum Laude’. Lupko geeft tips, praat mij moed in (omdat ik stiekem toegeef dat een boek schrijven best moeilijk is) en motiveert mij om verder te gaan. Een fijn gesprek dus.

Verrassing
Voorkant wordt gedrukt
Ik struin verder door het gebouw. Dat is zo leuk aan de Culturele Zondagen in ‘Het Paleis’, je kunt heerlijk slenteren door de gangen, langs zalen en ateliers en je ziet altijd wel iets wat je verrast.

Nieuwsgierig laat ik mij leiden door gele pijlen, die aangeven waar de volgende bladzijde van het Boekenweekproject te vinden is. De hoek om, een lange trap op en nog een. Het wordt hier steeds smaller, ‘ik wist niet dat het gebouw zo hoog is’, verzucht iemand wanneer hij de volgende trap op klimt. Ik ook niet.
En dan bevinden we ons in de nok van het gebouw. Hier kunnen de deelnemers hun voorkant van het Boekenweekproject laten drukken en wordt ons doorzettingsvermogen beloond met een paasei en een super uitzicht over de stad.

Zo werd deze Culturele Zondag een verrassende, literaire middag met zelfs tijd voor een persoonlijk woordje.
Tot de volgende keer op 12 mei 2013!



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de
Meer lezen

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

Afbeelding
De emoticon zegt meer dan duizend woorden. Met deze zin is mijn blog eigenlijk al klaar. Maar omdat ik geen emoticon ben en van woorden hou ga ik nog even door. Emoticons zijn niet meer weg te denken. Bang dat onze woorden niet goed overbrengen wat we bedoelen plaatsen we te pas en te onpas zo’n (al dan niet bewegend) plaatje achter onze zinnen. Funnest! Voor het geschreven woord en dus voor ons als schrijvers. Want wat is er mooier dan zoeken naar het juiste woord om net dat ene gevoel te beschrijven. Maar die tijd gunnen we onszelf niet meer. En dankzij die oneindige database aan gezichten van Emoji  verleren we het. Zonde! See-No-Evil Monkey Taalloze toekomst Zou Emoticons onze nieuwe taal worden? Over vijftig of honderd jaar? Wereldwijd dezelfde? In boeken geen woorden meer maar simpele plaatjes? Nooit meer dat mooie gedicht lezen, dat de essentie blootlegt. We gebruiken tenslotte ook al met liefde de omhoogstekende duim met de geniale woorden ‘vind
Meer lezen

150 spannende woorden. Een eitje!

Afbeelding
Al een paar dagen ben ik bezig met de 'René Appel schrijfwedstrijd' van Uitgeverij Anthos | Literaire thrillers. We moeten, als deelnemer, een bestaand fragment (door de meester zelf geschreven) afmaken. In slechts 150 woorden. Nou dat is makkelijk, hoorde ik om mij heen. Maar niets is minder waar. Het is een hel. Nou ja, bijna dan. Want wat is dat weinig, 150 woorden. Je kunt net niks. Je kunt nauwelijks een geschiedenis, dus motief voor een daad, kwijt. Je kunt de daad zelf niet kwijt. Niets, helemaal niets. Ik voel mij beperkt in alle opzichten. Dan doe je toch niet mee, zul je denken. Nee, dat kan natuurlijk ook niet. Want juist die weinige woorden geeft mij te denken dat ik dit wel moet kunnen. Deze wedstrijd. Geen ellenlange lappen tekst, geen moeilijke personages. Alleen een slot, en een plot. Ergens is het meedoen ook verslavend (ik blogde er al eerder over). Die wedstrijdspanning. Stel dat je wint. Twittervriendinnen meldden afgelopen week vrolijk
Meer lezen