Janneke Heimweg | Auteurspagina

De laatste tijd hoor ik steeds meer stemmen die vinden dat de vrouwelijke schrijvers benadeeld worden. Zelf was ik hier nooit zo mee bezig, ik schreef mijn verhalen en blogs en dat was dat. Maar na het zoveelste bericht over dit onderwerp, begint het me toch te jeuken. Twijfel slaat toe. Ik ben een vrouw en ik schrijf. Kan dit ooit goed komen? Wat gaat er zoal over de tong? Allereerst de Gouden Strop, ‘de prijs voor het beste oorspronkelijk Nederlandstalige spannende boek’ . In de longlist  staat welgeteld 1 vrouw (1 van de 11). Wat nog meer? Het Boekenweekgeschenk 2014 wordt geschreven door Tommy Wieringa, een man inderdaad. Een geweldige schrijver, en wie anders schrijft het beste over het thema ‘Reizen’? Maar ook hier verontwaardiging. Dat was het wel, zeker? Helaas. ‘Opzij’ schreef afgelopen week het artikel: ‘ Lekker ding kan schrijven .’ Over dat ‘ slechts iets meer dan een kwart van de recensies gewijd is aan een boek van een vrouw’ Eigenlij

Afgelopen week had ik mijn eerste serieuze schrijfdip. Ik had er gewoon geen zin in. Mijn armen en hoofd voelden zwaar, de twee trappen naar mijn schrijfzolder leken de Mount Everest . Ik schreef er een ‘klaagblog’ over waarvan ik, goddank, tweederde weer schrapte. Wat overbleef leek zowaar op een ontdekking: een thrillerschrijver is een hokjesschrijver. Hoezo spannend? Ik bedacht me dat de term ‘spannend’ subjectief is. Het thrillergenre is dat dus daarmee ook. Wat voor de ene lezer spannend is, hoeft dat voor de andere niet te zijn. In godsnaam, hoe doe ik dat dan? Met mijn loei spannende thriller? En is het niet zo, dat als er ook maar e é n lezer is die mijn verhaal niet spannend vindt, ik als thrillerschrijver simpelweg gefaald heb? Hokjesschrijver Er wordt weleens denigrerend gedaan over het thriller genre. Dat het schrijven hiervan makkelijker is dan een roman of dat iedereen een thriller kan schrijven. Maar met bovenstaande alinea in het achterhoofd,

Dit verhaal schreef ik voor de verhalenwedstrijd van de Universiteitskrant Groningen. Samen met negen andere verhalen werd het gepubliceerd (maart 2013) in de verhalenbundel '#Overleven'. Te koop bij   Uitgeverij Passage . Nieuwe Vrienden (door Janneke Heimweg) ' Vanavond eten bij Sara. We zijn gevraagd! ', staat in hoofdletters in mijn tijdlijn. Een steek in mijn maag: waarom zij wel en ik niet? Dat pesterige 'we zijn gevraagd' irriteert me het meest. Jij zou waarschijnlijk blij zijn voor Julia en de laatste zin omschrijven als een jubelzin van een meisje dat een leuke avond tegemoet gaat. Maar ik niet. Ik ben niet gevraagd, ik zit hier in mijn bezemkast die moet doorgaan voor studentenkamer. Alleen. Nu, straks en morgen. Niet zo zwaarmoedig zul je denken en geloof me, dat wil ik ook niet zijn. Ik kan niet anders. Wat doe ik verkeerd? Wat heb ik ooit verkeerd gedaan? Is het omdat mijn ouders gescheiden zijn? Als kind krijg je