Van schoolpleinvrees tot nieuw schrijfproject


Help, ik moet contact maken op een schoolplein! Ja, dat vind ik dus wat.
Sinds dit schooljaar ben ik een kleutermoeder en eindelijk, na zes weken, heb ik een heus gesprek met een heuse schoolmoeder op het schoolplein gehad. Een hele prestatie.

Contactgestoord?
Zeker niet. Maar je zou het eens moeten zien, zo’n schoolplein. Eerst maagdelijk leeg, maar vlak voordat de kinderen uitkomen overspoeld met ouders. In alle soorten en maten. Velen veilig achter hun smartphone, anderen in gesprek (ja, zij wel). Maar ik houd mijn hoofd omhoog, rug recht en verstop mij niet. Oh nee!
In die zes weken heb ik een goed beeld gekregen van mijn buurtgenoten en veel nieuwe karakters voor ‘Cum Laude’ opgedaan.

Foute inschatting
Ik wacht en kijk. Als een nieuwe moeder, maar vooral als schrijver. Schrijvers doen dat, namelijk, kijken. Veel en vaak.
Zo zag ik dus al een paar keer een moeder staan, heel bijzonder op zo’n schoolplein. Ik had haar van top tot teen bekeken, vanonder mijn wimpers. Niet mijn type, had ik al snel geconstateerd…oh arrogantie.
Tot afgelopen week. We raakten aan de praat. Over onze kinderen, lekker veilig. En ze bleek zowaar heel aardig.
Ik krabde mij eens achter 't oor, ja niet tijdens het gesprek hoor. Wat ging hier mis; mijn inschattingsvermogen, schrijversoog en/ of onzekerheid? Geen idee, maar ik kon concluderen dat mensen soms aardiger zijn, dan dat ze er uit zien.

Twuitlaatklep
Toen ik trots twitterde dat ik eindelijk gepraat had op het schoolplein met een schoolpleinmoeder en dat de vlag dus uit kon, reageerden vele lieve tweeps die mijn schoolpleinmoedervrees herkenden.
Zo ook schrijfster Olga Hoekstra (je weet wel, die van ‘Dodenweg’) met de legendarische woorden: ‘Daar zit een boek in.’
Natuurlijk Olga, goed idee!
Maar Olga bleef serieus. ‘Samen schrijven?’, was haar tweede goede opmerking.
Natuurlijk Olga, supergoed idee!

GoudenStropwinnaar 2014
Dus zo gaat geschieden. Olga en ik gaan als twee schoolpleinmoeders doen waar we goed in zijn. Schrijven. Wat betreft dat praten, dat zien we later wel.
Ons schrijfproject heet ‘Marionet’ en is een heuse schoolpleinthriller. Op schoolpleinthriller.blogspot.nl posten wij wekelijks nieuwe scènes, zodat je gelijk mee kunt lezen. Lees nu alvast het proloog en twee hoofdstukken, door heldin Olga geschreven.
Wij gaan die moeders op dat schoolplein hun worst nightmare laten beleven. En gelijk volgend jaar de GoudenStrop in de wacht slepen. Makkelijk zat.





Reacties

  1. Hier nog zo'n moeder met schoolpleinvrees. Nu, na een jaar, denk ik te weten hoe het moet.
    Kom maar op met die gouden strop!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Die schoolpleinmoeders moesten eens weten wat voor ijzingwekkende dingen jullie voor ze in petto hebben ;-).

    Lilian

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zeg een hoi!

Help! Wij schrijvers worden vermoord door de emoticon

150 spannende woorden. Een eitje!