Janneke Heimweg | Auteurspagina

Op de valreep mijn schrijfjaaroverzicht van 2013. Terwijl  2012 vooral een leerjaar was, waarin ik van alles aanpakte en uitprobeerde, oftewel mijzelf ontdekte in het schrijven, was 2013 meer een jaar van de verdieping. Thrillerdebuut Zo schrijf ik sinds januari 2013 aan mijn thrillermanuscript Cum Laude . De eerste versie is inmiddels alweer een tijd klaar en ik ben druk bezig met de tweede versie. Herschrijven en alsnog het fundament van het verhaal opbouwen. Dus eigenlijk is 2013 ook een leerjaar, want bij een eventueel tweede manuscript begin ik natuurlijk als eerste met dat o zo belangrijke fundament. Maar goed, al doende leert men, zo blijkt ook hier. Wat de plannen zijn voor Cum Laude in 2014 is nog vaag, dit hangt allemaal af van hoe snel ik kan herschrijven.  In ieder geval  heb ik half februari 2014 een deadline om zo veel mogelijk van mijn manuscript in te leveren voor proeflezen. UK-verhalenwedstrijd Begin 2013 schreef ik een kort verhaal ‘ Nieuwe

Vandaag ben ik tot een buitengewoon inzicht gekomen. Het verhaal van Cum Laude staat centraal. En dus niet de schrijver met haar uitgeefdrang of een marketingtechnisch goede periode om uit te geven (als dat überhaupt gaat lukken in deze tijd.) Halleluja Hier spreekt een zeer opgeluchte schrijver, die zich eerder deze dagen door factoren van buitenaf (oké, en deels van binnenuit) liet opjutten. De briljante blog van schrijver Marcel van Driel en een goed gesprek met het thuisfront lieten mij gisteren de ogen openen. Het gaat dus om het verhaal dat je wilt vertellen. Alleen als je zelf meer dan 100% tevreden bent, dan moet je naar buiten komen met je manuscript. Anders heb je voor altijd spijt. En als debutant geldt natuurlijk: debuteren kun je maar een keer. Fans Maar ik had tijd nodig om tot dit inzicht te komen. Want ik liet mij leiden door enthousiaste mensen om mij heen die zeiden: ‘jouw boek komt in 2014 uit, toch?’ Natuurlijk, dromer als ik ben, knikte ik

‘Nou Ida, voor boven je bed?’ ‘Ik heb hem al naast me in bed liggen hoor, dat is genoeg.’ Hilariteit alom in het atelier van Anne Ruurd Oosterwoud in het Paleis Groningen , waar je vanmiddag tijdens de culturele zondag je portret kan laten tekenen. Als ik binnenkom in het overvolle- en warme atelier zie ik meteen een wat oudere man op een krukje zitten.  Tegenover hem staat Anne Ruurd Oosterwoud de laatste hand te leggen aan het portret van deze man. Het lijkt goed, moet ik zeggen. Of zijn vrouw Ida dat ook vindt, is twijfelachtig want als het portret klaar is en haar man instemmend knikt en blij roept dat het zo’n gelijkenis is, zegt zij: ‘Niet in de woonkamer hoor.’ Weer lachen we allemaal hardop, de vrouw lacht met ons mee. Erg gezellig allemaal, maar toch ben ik nu heel benieuwd waar (en of?) het portret uiteindelijk opgehangen zal worden. Let’s clean this shit up Het is alweer de laatste culturele zondag van dit jaar en ook vanmiddag is er weer veel te be

Ik zou mezelf niet zijn als ik niet zou bloggen over gistermiddag. De uitreiking van het Hendrik de Vriesstipendium 2013, het moment waarmee ik al vijf maanden bezig ben. Op de voorgrond tijdens het maken van mijn werkplan en op de achtergrond in de maanden die volgen in afwachting. Als ik deze prestigieuze schrijfprijs zou winnen, dan zou ik €6000,- ontvangen om in een jaar mijn novelle te schrijven. Inderdaad een geweldige prijs. Ik diende een werkplan in genaamd ‘Kraak om Noord’. Een thrillerverhaal over de krakersrellen in het Wolters Noordhoff Complex, wat nu de openbare bibliotheek in Groningen is. Ik had veel zin om hiermee aan de slag te gaan. Maar het mocht niet baten, ik won namelijk niet. Nagelbijten En mensen, het was zo spannend gistermiddag. Voor mij althans. Niet eerder voelde ik zoveel stress, zelfs niet bij mijn voordracht bij Silo Passage of bij de prijsuitreiking van de UK- schrijfwedstrijd.  Mijn voeten waren als ijsklompen, afwachtend op de verlossende

Omdat het vandaag een mooie datum is voor een blog. Onlangs deed ik (tegen alle beloftes in) weer eens mee met een schrijfwedstrijd. Een zeer kort verhaal, n.a.v. een optreden van The three Al's in Grand Theatre.  Hieronder lees je mijn 200 woorden die ik instuurde. Eeuwige roem (door Janneke Heimweg) 'Potdicht! En alles is donker.’ Ik kijk onze bassist aan. Dit kan niet waar zijn.
 'Laat mij eens, jullie meisjes...' De lach van Joost galmt door de verlaten straat. Waar is iedereen? Ons publiek, de wachtrij.   Vanuit de Transporter klinkt nog meer gelach, dat indrinken gaan we afschaffen. Het is verdomme Eurosonic, the real shit . We moeten onszelf serieus nemen, als we tenminste willen dat anderen hetzelfde doen. Na vanavond zullen we eindelijk beroemd zijn. 'Zie je nou wel, ik zei het toch.' Ik kijk om me heen, is er echt niemand? Joost rukt nog harder aan het rolhek. Duwt dan zijn hand door een opening en ramt op de deur erachter. Geen bew