Posts

Posts uit 2014 tonen

Schrijfjaaroverzicht 2014 | Bezint eer ge begint

Afbeelding
Zoals elk jaar ook nu een stukje bezinning en (kritisch) terugblikken op mijn schrijfactiviteiten. Toen ik het schrijfoverzicht van 2013 publiceerde had ik grootse plannen voor 2014. Verwachtingen over het afronden van mijn manuscript Cum Laude , en er waren zelfs ideeën voor het volgen van een nieuwe schrijfcursus. Niets van dat is gebeurd het afgelopen jaar. Vreselijk! Dat valt mee. Ik heb mijn herschrijftijd simpelweg onderschat. Ik dacht: dat doe ik wel even in een half jaar (hooguit). En dan doe ik gewoon nog een cursus ernaast. Ja ja, ambitieus is mijn middle name zo lijkt het. Maar gelukkig ligt Cum Laude nu wel bij de laatste proeflezer en is daarna klaar voor vervolgstappen. Op de radio! Wat dan wel? Zo was er de publicatie van crowdwritingproject ‘ Overgave ’ . Wat hebben we veel plezier beleefd hieraan. Ik was zelfs in een heuse radio-uitzending met schrijfsters Rita Spijker en Lilian Schneider en had nog een telefonisch radio-interview .

Jurylid, je zal het maar zijn

Afbeelding
En dan zit je in de jury. Zo vaak was ik deelnemer en wachtte in spanning af of mijn briljante verhaal (want hé, dat was het toch echt…) de eerste prijs zou winnen bij die belangrijke schrijfwedstrijd. Uren, dagen en soms zelfs weken zat ik te schaven aan mijn verhaal. Woordje erbij, er weer af en dan de feiten checken tot in den treure. Tweestrijd Juist omdat ik weet hoe het is als schrijver voel ik mij nu, als jurylid van de schrijfwedstrijd ‘Gelukkig ontzet’ , in tweestrijd. Vijfenveertig verhalen en gedichten zijn ingestuurd. Wat zijn er veel mooie en originele inzendingen bij, verrassend gekozen uitwerking van het thema of simpelweg heel ontroerend geschreven. Leesfeest Lekker op de bank onder een fleecedeken las ik de afgelopen weken alle inzendingen. Telkens als ik weer een nieuw verhaal opende op de iPad voelde het alsof ik een pakje mocht pakken uit de zak van Sinterklaas. En nu kiezen Daar kwam de heks in mij naar boven ('Hallo Tanneke

Zeg een hoi!

Afbeelding
Eens in de zoveel tijd ben ik in de veronderstelling dat ik met mijn schrijfsels de wereld kan verbeteren. Zo ook vandaag.  Heel simpel, met ‘zeg eens hoi’ tegen onbekenden. Of ‘goedemorgen’ als het allemaal te amicaal voor je wordt. In de stad Zelf woon ik in de stad. Ik heb daar voor gekozen want ik hou van de anonimiteit. Maar soms is het me allemaal net iets te. Dan voel ik me een mol. Die alleen maar zo snel mogelijk van A naar B fietst of loopt zonder echt te kijken. Dat laatste is weer funest voor een schrijver, maar dat is een ander verhaal . Hoi-dag Gister was weer zo’n dag, dus begon ik gelijk al onderweg naar de school van mijn zoon met ‘hoi-en’. Wat heerlijk was dat weer. Ik werd er vrolijk van, voelde me gezien en moest inwendig lachen om de verbaasde blikken en de weifelende groet terug. Maar wat nog leuker was, de glimlach die op het gezicht van mijn te begroeten voorbijganger verscheen. Een aanstekelijke lach die er voor zorgde dat ik de

Had ze maar gered (fragment uit Cum Laude)

Afbeelding
HOERA! DIT IS MIJN HONDERDSTE BLOGBERICHT (sinds 21-06-2012) Waarover moet zo'n jubileum blogpost gaan? Over wat me op dit moment (en al bijna twee jaar) het meest bezighoudt: mijn manuscript 'Cum Laude' . Cum Laude is gebaseerd op een historische gebeurtenis. Het is een hedendaags verhaal maar ik ontkom er niet aan ook geschiedenisfeiten te vermelden. Maar hoe doe ik dat zonder dat jullie die bladzijden van het boek diagonaal gaan lezen? Ik bedacht het onderstaande. Een sfeerimpressie en de feiten. Ik hoop dat jullie het wat vinden. Had ze maar gered Bonken op de poort. Metaal tegen hout. ‘Aufmachen! Und schnell!’ Hij schreeuwt. Terug. Naar de opperrabbijn. Wat is dit? Veilig zijn we, alleen hier, dat zei je zelf. Beloofde het. In het huis van God. Dat alles goed komt. Hij schreeuwt weer. Naar Elie Aron. Rennen. Verraad. Opperrabbijn loog. Hijgen. Stampende laarzen op de houten vloer. Tegen schenen. Oerschreeuwen. Bewegende lijven. Honderden. Door elkaar.

Nederlands meest onnodige schrijver

Afbeelding
Dat is hoe ik mijzelf ga noemen als ik ooit mag debuteren. Het zou niet eens een onware bijnaam zijn, aangezien er genoeg boeken worden uitgegeven per jaar en de wereld ook gewoon door draait zonder mijn geweldige debuut.  Je ziet het tegenwoordig steeds vaker: Meindert Talma (wat een supershow heeft hij met Kelderkoorts) is ‘Nederlands onbekendste popster’ (handig door hemzelf afgekort als NOP) en de band The Kik wordt ‘De meest overbodige band van Nederland’ genoemd. Hoge schattigheidfactor En dat scoort. Die underdogpositie. Schattig, aandoenlijk, nieuwsgierig dat zijn gevoelens die opkomen bij het publiek. Ach, hij kan het niet helpen. Hé, zij zijn helemaal niet zo overbodig. Er wordt niets van ons verwacht, dus als we iets slechts afleveren dan wordt dat vast snel vergeven. K.O. Die underdogpositie past ons Noorderlingen erg goed (zie mijn blog ‘ Buiten de lijntjes is vet cool’ ). En omdat wij het zat zijn op te boksen tegen het westen hebben we on

Face your fears

Afbeelding
Nietsvermoedend open ik de deur van onze bijkeuken. En daar zit 'ie... pontificaal grijnzend aan het plafond. Zwarter dan ooit, hariger en groter. Juist ja, een SPIN. Natuurlijk is het 't seizoen, zijn ze prachtig mooi met hun webben buiten in de tuin maar niet in MIJN huis. Doodsangsten Waar ik enkele jaren geleden gillend wegrende om vervolgens de hele dag niet meer in dezelfde ruimte te komen als waar dat beest zat, zei ik nu (oké, wel met hart in mijn keel): 'hé zit jij daar!'. Niet dat er daarna iets aan de situatie veranderde, hij zei niet eens wat terug, maar het is typerend...al zeg ik het zelf. Face your fears Wat is er gebeurd die afgelopen jaren? Ik kreeg twee prachtkinderen en besloot dat ik geen schijterige, voor spinnen wegrennende moeder wou zijn. Besloot? Ja inderdaad. Daarom ging ik voor mezelf in therapie. Telkens als ik zo'n harige achtpoter zag, keek ik. Met het zweet op mijn bovenlip en bonkend hart, maar ik bestudeerde. Eerst van vera

Mij volgen? Ik word liever gelezen (een twitteranalyse)

Afbeelding
Twitter. Wie kent het niet. Voor mij is het lezen van de tweets in mijn tijdlijn een verslavende vlucht uit de werkelijkheid.
Als ik een dag niet getwitterd heb zullen mijn volgers dat direct merken. Althans zo dacht ik altijd. Ik lees alles Laatst las ik een tweet van iemand die geen tijd had alle tweets te lezen.
Huh? Geen tijd? Niet lezen wat je volgers te melden hebben?
Ik was geschokt. Ik vroeg me direct af hoeveel tweeps je aankunt, in je tijdlijn. Wat is het exacte getal aan te volgen tweeps zodat je alles kunt lezen?
Zelf volg ik nu 481, dat aantal is goed te doen. Waarschijnlijk omdat het vooral schrijversvolk, uitgevers en andere schrijftypes zijn. Geen familie, vrienden, collega's en noem maar op. Onaardig misschien, ongezellig ook. Maar ik hou het overzichtelijk. En...ik lees (oké, bijna) alle tweets! Naïeveling Dat laatste lijkt mij nogal essentieel. Waarvoor zit je anders op twitter? Maar ik merkte dat ik weer eens behoorlijk naïef was. Toe

Trilogieën zijn voor luie schrijvers

Afbeelding
Nu mijn thriller Cum Laude zeer binnenkort naar de laatste proeflezer gaat en dus bijna klaar is, droom ik steeds vaker over het schrijfleven na Cum Laude. In hemelsnaam, waarover moet ik dan schrijven? Een heel nieuw verhaal bedenken met compleet andere personages in mijn hoofd, het lijkt me een hele klus. Lekker makkelijk Dus dacht ik heel stiekem: dan schrijf ik toch een vervolg op Cum Laude, gewoon weer gezellig met Juul als hoofdpersoon. Tot voor kort vond ik dat altijd wel erg makkelijk van de schrijver. Niet creatief genoeg om een nieuw personage te boetseren? Te lui, dus even snel scoren met een vervolg? Maar Juul is iemand die een behoorlijke ontwikkeling doormaakt en in een nieuw verhaal kan ze nog van alles beleven en haar nieuwe karakter uitproberen. Mooi makkelijk voor mij. Toch wel. In de mode In de boekenwereld zie je steeds vaker dat schrijvers meerdere boeken met dezelfde hoofdpersoon schrijven. Op social media roepen de lezers na het ee

Daarom zitten vrouwen nauwelijks in talkshows

Afbeelding
Vandaag commotie alom vanwege onderstaande uitspraak van Jeroen Pauw (wie?). Slimme marketingstunt trouwens. Jeroen Pauw in het AD : Komen er nu meer vrouwen aan tafel? 
 'Als ze langzamerhand iets in onze samenleving gaan betekenen wel. Maar feitelijk is dat niet zo.' Wel gloeiende gloeiende, was mijn eerste gedachte. Je zal die…hoe heet hij ook alweer? toch willen… Maar goed, wij vrouwen denken eerst na voordat we iets doen. Dus dat deed ik. Eigen schuld En al snel (jazeker, ik ben tenslotte vrouw) kwam ik met het antwoord. Op de vraag waarom wij vrouwen nauwelijks voor talkshows gevraagd worden. Het is namelijk onze eigen schuld! Ja sorry, ik kan het ook niet helpen Onlangs las ik dit stuk op daretoo : ‘ Waarom vrouwen niet stoer zijn. En dat wel kunnen worden .’   Hierin staat dat wij vrouwen te bescheiden zijn over onze successen. Dat we ze wegwuiven onder het mom van: ‘toeval, of ik had gewoon geluk, of het team werkte keihard’. (Herke

'Hier loopt het ook dood!'

Afbeelding
Normaal hou ik van rust om mij heen, maar vandaag ben ik blij met ieder teken van menselijk leven. We zijn namelijk in het maïsdoolhof in Meerstad, vlakbij Groningen. Vorig jaar hoorde ik van meerdere mensen dat ze echt verdwaald waren. Dus probeer ik eerst nog een ander uitje te bedenken, maar helaas. Enigszins gespannen loop ik achter mijn vooruit rennende gezinsleden aan het doolhof in. Onverwacht genot ‘Als we de zon aan onze rechterhand houden, verdwalen we nooit.’ Dat de zon niet schijnt, lijkt onze survivaltactiek niet in de weg te staan. ‘We houden gewoon de Tasmantoren in de gaten.’ Metershoge maïsstengels omsluiten ons. We springen, kunnen we ons hoofd echt niet boven het maïsveld (weer eens wat anders) uitsteken? Maar nee, de natuur wint. Als de wind aanzwelt en de stemmen om ons heen zwijgen, is er een bijzonder moment van rust. Het geluid van de wiegende stengels klinkt als muziek, vinden mijn kleuter en peuter en gelijk hebben ze. Het is hie

Deze blog gaat nergens over

Afbeelding
Hierbij besluit ik dat mijn schrijfpauze ten einde is. Stiekem is het een behoorlijke schrijfdip, maar ik prefereer het positieve dus noem ik het steevast pauze. En om dit te vieren, en om weer wat zinnen in de vingers te krijgen, begin ik met deze blog. Waarover het gaat, geen idee. Waarschijnlijk weet ik dat straks, als ik klaar ben met het intoetsen van willekeurige letters op mijn toetsenbord (een van mijn eigen schrijftips tegen een writer’s block die ik kennelijk schreef in betere tijden en totaal vergeten was). Schrijfzin Want na mijn bijna vijf weken durende pauze (ja, ik hou stug vol met positief zijn) is het hoog tijd om weer eens wat zinnigs op papier te zetten. Letters die zinnen maken, die weer een verhaal of zelfs een boek vormen. Zo moest dat toch? Het is zaak de schrijfzin weer terug te krijgen. Alleen rust kan je redden Daar ontbrak het namelijk aan, de laatste tijd. Zo druk met herschrijven van mijn thriller Cum Laude , gefocust op

Wij zoeken niet verder!

Na een heerlijke vakantieweek weten wij het zeker, Vlieland is ons vakantiethuis! Waarom twee dagen in de auto zitten terwijl hier om de hoek het zand net zo zacht is en de zee je net zo omhelst. (Eens schreef ik dit dichtsel. Zal wel niet literair verantwoord zijn, maar komt wel recht uit het hart.) Hemels Een zandkorrel op mijn wang. Een zanderig kinderhandje in de mijne. ‘Zand zijt gij, en tot zand zult gij wederkeren’. De brandende zon verstopt zich achter zee. Knetterend gebrom van een vlieg tegen het terrasscherm. Vaag de wind, nog vager de zee. Literaire vondsten in een oude boekenkast. ‘We’re in Heaven’ vermengd met de wind door het helmgras. Mijn schouders zakken, een zucht ontsnapt. Het strandfestival ‘Vlieland Groet’, ik groet terug. Zwemmen in onze eigen Noordzee, mijn voeten branden aan ons eigen duinzand. Natte mannenvoetstappen in de gang. Naar het wad, waar inspiratie lonkt. Een eilandpoes. De zon gaat weer onder, ik zie

Mijn vijf grootste schrijfblunders

Afbeelding
Om de (schrijf) lol er wat in te houden, post ik hier de vijf grootste schrijfblunders uit mijn thriller Cum Laude . Vakkundig opgespoord door proeflezer Ellen de Ruiter . Hilarisch of dom, kies jij maar.  1) De rechercheur zucht en staat op. Ook zo’n hardhouten geval [z1]   zie ik.   [z1] Wie, de rechercheur? J Even ‘van zijn stoel’ toevoegen en het klopt weer. J 2) Onwillekeurig kijk ik naar zijn achterwerk, mooie rondingen grijnzen [z1]   me tegemoet.   [z1] Kan een kont grijnzen? 3) Ik adem al mijn opgekropte spanning uit en kijk hem aan door mijn wenkbrauwen [z1]     [z1] ? Dit kan niet. 4) ‘Wat is er meisje?’ Hij beweegt zijn duim dicht naar mijn wang. Gaat hij me aanraken? Ik deins achteruit, hij veegt met zijn duim in de ruimte tussen ons in. ‘Waarom huil je [z1]   ?'   [z1] Gekke vraag op een crematie 5) ‘Juul!’ Ergens rechtsvoor klinkt een dwingend gesis [z1]   . ‘Help