Janneke Heimweg | Auteurspagina

Waarover in hemelsnaam moet mijn schrijfjaaroverzicht van 2015 gaan, zo dacht ik vijf minuten geleden. Ik heb immers alleen maar op zolder zitten herschrijven aan mijn thriller ‘Cum Laude’ , die dus tegen de verwachting van het overzicht van 2014 in nog   niet klaar is. Dus keek ik op mijn blog, dat ook meteen een soort agenda bleek, en zo saai was mijn schrijfjaar toch niet. Zo was er de prijsuitreiking van de Bommen Berend schrijfwedstrijd , waarbij ik jurylid was en wat een hele mooie middag was met een warme hand van burgemeester Den Oudsten. Lekker experimenteren Ook ging ik weer eens de boer op met mijn columns en deed ik mee aan wedstrijden met ‘ Favoriete toilet ’ voor chicklit.nl en ‘Niet alleen op de wereld ’ voor J/M ouders . Allebei geen winnaars, maar de schrijflol was er niet minder om. Schreef ik ' We laten ons niet wegvagen ' voor ifthenisnow.eu over de Folkingstraat Synagoge en mevrouw Wolgen-Salomons, de heldin van mijn thriller. Mijn gastblo

Sinds ik schrijf kijk ik anders naar de mensen om me heen. Ik bestudeer karaktereigenschappen en oberveer hoe mensen zich gedragen bij een bepaalde emotie. Dit allemaal om mijn personages levendiger te kunnen maken.  Vooral het groepsproces vind ik erg interessant. Mensen zijn leerzaam Af en toe voel ik mij tijdens dat observeren net een amateursocioloog. Ik kan zeggen dat ik best veel heb geleerd van- en over mensen doordat ik me als schrijver verdiep in het hoe en wat.  Tegelijkertijd vraag ik me dan af waarom mensen zo reageren als dat ze doen op dat moment. Zo ontdekte ik bij mezelf dat ik vrij vaak gebruik maak van zelfspot. Ik ben geen groepsmens en regelmatig red ik me hiermee uit moeilijke situaties. Waarom doe ik dat? En wat zijn de voor –en nadelen? Ik zette het hieronder op een rij. Betekenis ' zelfspot ' Je hebt gezocht op het woord: zelfspot. z e lf·spot   (de; m) 1 het de draak steken met zichzelf De slimste Zelfsp

'Wat een zieke geest!' Is wat ik meerdere malen hoor van mensen die de voorbeeldscène van mijn thriller ‘Cum Laude’ hebben gelezen. 'Dat had ik niet achter jou gezocht'. Ze lachen er dan quasi vrolijk bij. Vroeger (slechts een paar jaar geleden) toen ik net wist dat ik schrijver ben en uit de schrijverskast kwam, werd ik knalrood bij zulke opmerkingen en stamelde ik wat in het luchtledige. Juiste trigger Maar nu niet meer! Olé. Nu lach ik om het hardst mee en als we uitgelachen zijn geef ik ze gelijk. Shock. Dat is wat je op de gezichten ziet. Direct daarna begin ik (stom maar het is een soort natuurlijke afweer) mezelf te verdedigen. Ik klets over dat ieder mens slechte gedachtes heeft en ieder mens in staat is om te moorden, het is alleen afwachten tot de juiste trigger. Daarna volgt een discussie over wat ieders trigger zou zijn (let dan goed op, want daar komen de mooiste plot-ideeën tevoorschijn) en heb je een leuk gesprek. Poeh, opluchting want stel

Op deze grijze dag, waarop we allemaal in gedachten zijn bij de aanslagen in Parijs en waarop ook nog Sinterklaas ons land binnenkomt om het contrast van vreugde en verdriet groter te maken, stond ik in museum Wierdenland in Ezinge (Groningen) voor een magneetbord met losse woorden. Ik maakte er dit van. Waar het naar verwijst, geen idee. Wat het betekent, zeg jij het maar. Soms is gewoon woorden achter elkaar zetten al goed. Het museum is trouwens een aanrader, al was het alleen al om dit dierengraf met twee paardenskeletten en een hondenskelet nader te bestuderen en je te wanen in de vroege Middeleeuwen.

Hoera er is weer wat gaande waar ik me over opwind, wat dan weer het lekkerste schrijft voor een blog. “Ouders: geef kinderen les in omgangsvormen en socialemedia.” Zo kopt het nieuwsbericht waar deze blog over gaat. Het AD heeft een onderzoek gedaan over welke vakken er verplicht moeten worden en welke moeten verdwijnen, er waren 85.000 reacties (0,5% van onze bevolking). Verbijsterd, was ik. Met mij nog vele anderen, zo las ik op Twitter (h é , sociale media…). De verontwaardiging ging vooral om het woordje ‘omgangsvormen’, want het is toch vanzelfsprekend dat je als ouders je kind zelf die skills meegeeft? Verder ging het over wel of geen Engels, en het verdwijnen van godsdienstlessen en drama. Maar juist door die ene zin, waar niemand over viel, loop ik de hele dag al met blogzinnen in mijn hoofd. Want let op en reken mee: “1 procent van de ondervraagden vindt dat rekenen, taal en lezen mogen verdwijnen uit het lespakket.”  WAT!!! De wereld is gek geworden…echt…

Zevenenvijftig minuten en evenveel seconden (ja echt waar) aan opnamemateriaal op mijn nieuwe Olympus voicerecorder. Mijn eerste officiële interview voor mijn thriller ‘Cum Laude’ is een feit. Gistermiddag sprak ik met Marcel Wichgers, de directeur van de Stichting Folkingestraat Synagoge. En het was zo leuk! Met als klap op de vuurpijl een rondleiding door het gebouw. Sfeer proeven Dit keer ben ik ruim op tijd, waardoor ik nog even kan rondhangen aan de kop van de Folkingestraat, onder het wakend oog van de Davidster boven de ingang van de synagoge. Nog nauwelijks voorbij het godshuis, op de hoek met de Nieuwstad, stuit ik op een dame met ontblote borsten en uitdagende netkousen die in haar voordeur staat, lachend en wenkend naar voorbijgangers. Dat vind ik nou het mooie aan deze buurt, religie en lust gaan goed samen. “In mijn jeugd was hier de rosse buurt”, roept een dame op leeftijd op de fiets naar haar vriendin die achter haar fietst. “Dat is nu niet meer zo.” Ze zeg