Posts

Posts uit 2016 tonen

Een mooie plek voor een gekilde darling

'Kill your darlings' is de meest bekende en meest gehate les die je als schrijver leert. Op de valreep van de laatste deadline naar de redacteur (2 januari 2017) moet ik een 'megadarling killen'. Puur omdat deze scene mijn verhaal niet vooruit helpt. Een proeflezer zei zelfs: "Deze scene staat er alleen in om te laten zien wat de schrijver van het Jodendom weet." (AU! Maar ze had gelijk.) Hieronder kun je de hele scène lezen. Toch nog een mooi plekje ervoor. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Ik weet nog goed hoe mijn eerste sjabbatmaaltijd verliep. Die avond in Barcelona ging ik met Miguel naar zijn beste vriend thuis, het was sjabbat en we waren uitgenodigd voor het avondeten. Aangezien de vrouw van Miguel niet joods was, ging Miguel op vrijdagavond altijd eten bij Joodse vrienden. Ik was er al wel achter dat het vrij uitzonderlijk was dat ik bij een

Buiten de lijntjes is vet cool!

Afbeelding
Op de school van mijn kinderen hoorde ik vorige week een kleuter tegen zijn broertje zeggen: ‘Ik kan lekker al binnen de lijntjes kleuren, jij lekker niet.’ Hij stak zijn tong uit en gaf zijn broertje een dreun tegen zijn schouder. Indoctrinatie Daar begint het dus al. De denkwijze dat het goed is binnen de lijntjes te kleuren, dat je alleen dan goed terecht komt in je latere leven. Maar hoezo? Hoe denk je dat Columbus, Darwin en Einstein tot hun briljante vondsten kwamen? Juist ja. Maar het is wel lekker veilig, dat binnen de lijntjes. Je doet wat er van je verwacht wordt en iedereen doet het dus zal het wel goed zijn. Euh? Doodeng Als schrijver kleur je regelmatig buiten de lijntjes, al was het alleen al omdat je schrijft. Maar dat doen we omdat we niet anders kunnen, wij moeten schrijven. Zijn er verslaafd aan. Daar vinden mensen wat van. En dat is eng (vind ik), want je staat in de belangstelling. Je bent publiekelijk bezit geworden. Zelf ben ik, als beginnend

Hoe de nobelprijs de aanzet werd tot mijn tweede boek

Afbeelding
Alweer even geleden, op 5 oktober 2016, werd bekendgemaakt dat Ben Feringa, hoogleraar anorganische chemie aan de Rijksuniversiteit Groningen, samen met 2 anderen, de Nobelprijs voor Scheikunde heeft gekregen.  Feringa wordt wereldwijd erkend als pionier op het terrein van moleculaire motoren, zogenoemde nanovoertuigen die 80.000 keer kleiner zijn dan een menselijke haar. Een van de mogelijke toepassingen van zijn motoren is het afleveren van geneesmiddelen in het lichaam. Als UMCG-er en Groningse was dit een heel gedenkwaardig moment. We voelden ons met elkaar trots en verbonden met deze slimme chemicus. Natuurlijk moesten wij bij Glasnost Radio aandacht besteden aan deze prestigieuze prijs en zo hadden wij een naaste collega van Ben Feringa in de uitzending: hoogleraar chirurgische oncologie Go van Dam. Het werd een supermooi gesprek met een gepassioneerde wetenschapper. Nobeltaart (foto: Hilly Mast) Het UMCG, waar Ben Feringa veel mee samenwerkt, trakteerde de dag

Driewerf hoera en nog meer (mijn boek komt eraan!)

Afbeelding
Hoera voor mezelf! Zo, dat heb ik gezegd. Het komt er dan eindelijk van, mijn manuscript wordt een boek en wel in mei 2017 bij Uitgeverij Palmslag. Een heus, echt boek dat je kunt vasthouden en waar je in kunt bladeren (en lezen natuurlijk). En tot overmaat van vreugde ook nog eens in je boekenkast kan zetten. Dat klinkt toch echt wel heel VET (om even in de taal van mijn zevenjarige zoon te praten). Nu kan ik dit hele blog vullen met wat eraan vooraf ging, maar dat doe ik niet. Jullie weten dat immers, ik schreef er al bijna vier jaar lang over. Dus nu kijk ik liever vooruit. Dat betekent dat er een hoop moet gebeuren, yeah! Eerst moet ik de locatie voor de boekpresentatie vastleggen, het wachten is nu op akkoord en de eerste berichten zijn goed. Daarna mag ik de commentaren van de laatste proeflezers verwerken, gaat het manuscript naar de redacteur en krijg ik het op 2 december 2016 terug voor de aanpassingen. Ja, precies die dag want mijn uitgever houdt van een strakke en dui

Lief creatief

Afbeelding
Afgelopen week volgde ik op Twitter een gesprek over creativiteit. Schrijven is een creatief proces, zo werd er gesteld. De meningen daarover waren verdeeld (wat heerlijk). Natuurlijk volgde de discussie over de goddelijke inspiratie waarop de een echt ging wachten en de ander vond dat die bestond uit hard werken.   Meteen ging ik bij mezelf te rade. Ik, als schrijver, vind mezelf absoluut niet creatief. Mijn kinderen knutselen zelden thuis (ik ga liever met ze naar een waterplas of modderpoel en laat ze daar letterlijk aanmodderen), als verjaardagtraktatie voor op school kom ik niet verder dan wat snoep op een sateprikker en ik kan niet tekenen/ schilderen. Laat staan kleien of macrameeën. Maar ik schrijf wel een boek.     Na deze opsomming van wat ik niet kan, ging ik heel zelfbewust (in het kader van ‘ 7 dagen zonder sorry’ (hoe staat het met jouw challenge?) aan de slag met dingen die ik wel kan en die met creativiteit te maken hebb